20 mei 2015
Op Zoek naar Zin
Het feestmutsje en de helm
Terwijl het gebed van de Muezzins vanuit verschillende minaretten klinkt en het uitzicht op het dakterras van Ibrahim’s House of Peace via de checkpoint van de Westbank tot aan de Dode Zee reikt, moet ik alle gebeurtenissen van de dag even laten bezinken.
Vandaag had ik het normale dagelijkse leven van de Palestijnen in beeld willen brengen, maar op één of andere bizarre manier liep het allemaal compleet anders.
Ik wist van de “issues” van de laatste weken. Een jongen van 16 was een paar weken geleden doodgeschoten bij het checkpoint. Twee jonge militairen waren vanmorgen gewond nadat een auto “just around the corner” op ze was ingereden. De Palestijn was direct terplekke doodgeschoten.
Urenlang heeft een helikopter boven de olijfberg gecirkeld. De weg naar Ibrahim’s huis guest house was geblokkeerd met enorme vierkante betonnen blokken. Overal waren stenen gooiende jongeren.
Ik probeerde het te negeren. Het kon niet anders of ergens in deze omgeving moest ook een soort van dagelijks leven zijn. Ik besloot het schooltje om de hoek te bezoeken, dus Private School Mountain of Olives zou de plek worden waar ik dat gewone dagelijkse leven zou ontdekken. Onderweg keek ik naar binnen door een getraliede raam waar de kleine kindjes zaten te werken en op de binnenplaats zag ik een kleurrijk geheel. Een vrouw gebaarde wild met haar armen; kennelijk was het niet toegestaan zo maar binnen te lopen. Ik gebaarde terug en ze kwam naar mij toe. Al snel realiseerde ik me dat deze vrouwelijke conciërge doof was en maakte haar duidelijk dat ik dat besefte. In een fractie van een seconde troonde zij mij mee naar de lerarenkamer.
Voor ik het wist zat ik achter een heerlijke kop Arabische koffie terwijl vijf dames mij gemoedelijk toelachten. Eén van hen zat achter een stapel werk. De gewoonlijke reactie van Palestijnse vrouwen bleef niet uit: nee, liever geen foto’s. Het was ook niet mijn bedoeling geweest om direct te beginnen, maar dit tafereeltje was zo aandoenlijk en dus uitnodigend. “Weten jullie dat de helft van de wereldbevolking invloed kan hebben en dat zijn jullie … Women empowerment.” Het was alsof ik iets magisch had gezegd! Ga je gang, blikten de dames.
De “Principal” was een statige vrouw van 53 jaar. Haar oude moeder diende als receptioniste. Terwijl de telefoon onophoudelijk ging, liet het schoolhoofd mij een foto op haar smartphone zien. Dit was de man die vanmorgen vermoord was; hij was onze buschauffeur. Ze keek me vragend aan. Dus ik wilde het dagelijks leven op school fotograferen? Nou, ik was van harte welkom. Klas voor klas maakte ik vervolgens kennis met de kindjes en hun juf. Eén klasje had feest, want één van de leerlingetjes was jarig; de feestmutsjes vormden het bewijs.
Het was al einde schooltijd en nadat was afgesproken dat ik de volgende dag terug zou komen, stapte ik weer buiten de poort. Een paar jonge gasten scheerden langs mij heen en van één van hen was het gezicht afgedekt; een grimmige aanblik. Ergens daar moest blijkbaar een clash zijn met IDF soldaten.
Ik kon niet anders dan in de richting lopen waar zij vandaan waren gekomen. Meteen om de hoek stuitte ik op een tiental militairen achter de betonnen blokken. De functie van deze blokken was duidelijk. Een soldaat richtte vanachter een betonnen blok zijn stengun op mij. Ik richtte mijn camera op hem. “Do you know this is a very dangerous place? And you are not wearing a helmet!”. Ik keek opzij over mijn schouder en zag dat de “Principal” en enkele leerkrachten inmiddels een groep scholieren langs de betonnen blokken leidde, omdat de bus door die obstakels niet voor de poort van de school kon komen. Terwijl ik naar ze wees, zei ik: “It is also very dangerous for these young schoolchildren; and that little child is only wearing a birthday party “helmet”.
Op het dakterras van Ibrahim bedacht ik me dat dit alles voor hen misschien wel “normal daily life” was. Er was een school uitgegaan op de Olijfberg.
Nu luiden de kerkklokken.
Op Zoek naar Zin
Het feestmutsje en de helm
Terwijl het gebed van de Muezzins vanuit verschillende minaretten klinkt en het uitzicht op het dakterras van Ibrahim’s House of Peace via de checkpoint van de Westbank tot aan de Dode Zee reikt, moet ik alle gebeurtenissen van de dag even laten bezinken.
Vandaag had ik het normale dagelijkse leven van de Palestijnen in beeld willen brengen, maar op één of andere bizarre manier liep het allemaal compleet anders.
Ik wist van de “issues” van de laatste weken. Een jongen van 16 was een paar weken geleden doodgeschoten bij het checkpoint. Twee jonge militairen waren vanmorgen gewond nadat een auto “just around the corner” op ze was ingereden. De Palestijn was direct terplekke doodgeschoten.
Urenlang heeft een helikopter boven de olijfberg gecirkeld. De weg naar Ibrahim’s huis guest house was geblokkeerd met enorme vierkante betonnen blokken. Overal waren stenen gooiende jongeren.
Ik probeerde het te negeren. Het kon niet anders of ergens in deze omgeving moest ook een soort van dagelijks leven zijn. Ik besloot het schooltje om de hoek te bezoeken, dus Private School Mountain of Olives zou de plek worden waar ik dat gewone dagelijkse leven zou ontdekken. Onderweg keek ik naar binnen door een getraliede raam waar de kleine kindjes zaten te werken en op de binnenplaats zag ik een kleurrijk geheel. Een vrouw gebaarde wild met haar armen; kennelijk was het niet toegestaan zo maar binnen te lopen. Ik gebaarde terug en ze kwam naar mij toe. Al snel realiseerde ik me dat deze vrouwelijke conciërge doof was en maakte haar duidelijk dat ik dat besefte. In een fractie van een seconde troonde zij mij mee naar de lerarenkamer.
Voor ik het wist zat ik achter een heerlijke kop Arabische koffie terwijl vijf dames mij gemoedelijk toelachten. Eén van hen zat achter een stapel werk. De gewoonlijke reactie van Palestijnse vrouwen bleef niet uit: nee, liever geen foto’s. Het was ook niet mijn bedoeling geweest om direct te beginnen, maar dit tafereeltje was zo aandoenlijk en dus uitnodigend. “Weten jullie dat de helft van de wereldbevolking invloed kan hebben en dat zijn jullie … Women empowerment.” Het was alsof ik iets magisch had gezegd! Ga je gang, blikten de dames.
De “Principal” was een statige vrouw van 53 jaar. Haar oude moeder diende als receptioniste. Terwijl de telefoon onophoudelijk ging, liet het schoolhoofd mij een foto op haar smartphone zien. Dit was de man die vanmorgen vermoord was; hij was onze buschauffeur. Ze keek me vragend aan. Dus ik wilde het dagelijks leven op school fotograferen? Nou, ik was van harte welkom. Klas voor klas maakte ik vervolgens kennis met de kindjes en hun juf. Eén klasje had feest, want één van de leerlingetjes was jarig; de feestmutsjes vormden het bewijs.
Het was al einde schooltijd en nadat was afgesproken dat ik de volgende dag terug zou komen, stapte ik weer buiten de poort. Een paar jonge gasten scheerden langs mij heen en van één van hen was het gezicht afgedekt; een grimmige aanblik. Ergens daar moest blijkbaar een clash zijn met IDF soldaten.
Ik kon niet anders dan in de richting lopen waar zij vandaan waren gekomen. Meteen om de hoek stuitte ik op een tiental militairen achter de betonnen blokken. De functie van deze blokken was duidelijk. Een soldaat richtte vanachter een betonnen blok zijn stengun op mij. Ik richtte mijn camera op hem. “Do you know this is a very dangerous place? And you are not wearing a helmet!”. Ik keek opzij over mijn schouder en zag dat de “Principal” en enkele leerkrachten inmiddels een groep scholieren langs de betonnen blokken leidde, omdat de bus door die obstakels niet voor de poort van de school kon komen. Terwijl ik naar ze wees, zei ik: “It is also very dangerous for these young schoolchildren; and that little child is only wearing a birthday party “helmet”.
Op het dakterras van Ibrahim bedacht ik me dat dit alles voor hen misschien wel “normal daily life” was. Er was een school uitgegaan op de Olijfberg.
Nu luiden de kerkklokken.
