Slow Journalism. Gesteund door het Materiaalfonds. (fonds Kwadraat)
Mei 2012
Een tweejarig project over de asielzoekers in Nederland. Het huidige Nederlandse beleid ten opzichte van vluchtelingen heeft de nodige nadelige gevolgen. Verwijdering heeft meer prioriteit dan het bieden van asiel. Dit heeft in december 2011 geresulteerd in een invulling van het krimpbesluit van het COA. Getallen van 1500 en 2100 plaatsen worden genoemd. Het zijn getallen, maar wat betekent het voor de vluchtelingen, die in afwachting zijn van het besluit m.b.t. hun status. Weer naar een andere opvanglocatie en daarbij nog meer onrust. Het sociale aspect is onderbelicht. Het traject zet zich voort naar de uitgeprocedeerde asielzoekers in tentenkampen en Vluchtelingenkerk. Door de complexiteit van het asielbeleid vallen velen asielzoekers tussen wal en schip. Zij zijn als het ware geklinkerd. Per 1 januari 2010 mogen de gemeenten van het rijk niet langer noodopvang bieden aan uitgeprocedeerde asielzoekers. Deze maatregel was opgelegd in de hoop dat de uitgeprocedeerde asielzoekers zo sneller naar hun land van herkomst zouden terugkeren. Veel uitgeprocedeerden kunnen echter helemaal niet terug, waardoor ze gedwongen op straat leven.
Nu voor het eerst in de geschiedenis van de Nederlandse vluchtelingenbeleid, beperken asielzoekers, vluchtelingen en zogenaamde “illegalen” zich niet meer tot het vragen van opvang. Zij protesteren tegen onrecht dat hen in Nederland wordt aangedaan. Zij zijn in verzet gekomen. Daarvan getuigden kampen in Amsterdam en Den Haag. De autoriteiten hebben die kampen gesloten. Maar het verzet gaat door. Asielzoekenden wachten onze welwillendheid niet langer af, maar nemen hun lot, wederom, in eigen hand.
Hier een kleine impressie.
In februari 2014 was er een expositie in het Van Abbe Museum Eindhoven.
Mei 2012
Een tweejarig project over de asielzoekers in Nederland. Het huidige Nederlandse beleid ten opzichte van vluchtelingen heeft de nodige nadelige gevolgen. Verwijdering heeft meer prioriteit dan het bieden van asiel. Dit heeft in december 2011 geresulteerd in een invulling van het krimpbesluit van het COA. Getallen van 1500 en 2100 plaatsen worden genoemd. Het zijn getallen, maar wat betekent het voor de vluchtelingen, die in afwachting zijn van het besluit m.b.t. hun status. Weer naar een andere opvanglocatie en daarbij nog meer onrust. Het sociale aspect is onderbelicht. Het traject zet zich voort naar de uitgeprocedeerde asielzoekers in tentenkampen en Vluchtelingenkerk. Door de complexiteit van het asielbeleid vallen velen asielzoekers tussen wal en schip. Zij zijn als het ware geklinkerd. Per 1 januari 2010 mogen de gemeenten van het rijk niet langer noodopvang bieden aan uitgeprocedeerde asielzoekers. Deze maatregel was opgelegd in de hoop dat de uitgeprocedeerde asielzoekers zo sneller naar hun land van herkomst zouden terugkeren. Veel uitgeprocedeerden kunnen echter helemaal niet terug, waardoor ze gedwongen op straat leven.
Nu voor het eerst in de geschiedenis van de Nederlandse vluchtelingenbeleid, beperken asielzoekers, vluchtelingen en zogenaamde “illegalen” zich niet meer tot het vragen van opvang. Zij protesteren tegen onrecht dat hen in Nederland wordt aangedaan. Zij zijn in verzet gekomen. Daarvan getuigden kampen in Amsterdam en Den Haag. De autoriteiten hebben die kampen gesloten. Maar het verzet gaat door. Asielzoekenden wachten onze welwillendheid niet langer af, maar nemen hun lot, wederom, in eigen hand.
Hier een kleine impressie.
In februari 2014 was er een expositie in het Van Abbe Museum Eindhoven.
